حسن راشدی : ۱۷/ ۱۲/ ۱۳۹۸

نمیدانم نژادپرستی چه مرضی است کسی که گرفتار آن شد حتی در زمانیکه «کرونا» هزاران نفر از مردم کشور را مبتلا و جان دهها نفر را گرفته است باز نژادپرست زهر خودرا با طعم کرونا هم شده می ریزد و بجای دعوت به دوستی و همدلی و همکاری همه ملل و اقوام کشور، در نوشته های خود از واژه نژادپرستانه استفاده می کند!

فردی به نام « روزبه کردونی» رییس موسسه عالی پژوهش تأمین اجتماعی در یادداشتی به بررسی شش رفتاری که شیوع کرونا را بیشتر می‌کند، پرداخته می نویسد:

« در مواجه با کرونا مدل های همیشگی مواجه با بحران ها و مسائل از سوی کارگزاران حکومتی، مردم ، روشنفکران و فعالین سیاسی و اصرار بر تدوام رفتارهای مبتنی بر جامعه شناسی خودمانی هیچ کمکی به کنترل و مهار کرونا نخواهد کرد. برای نمونه تداوم شش رفتار ذیل جز تشدید آثار منفی کرونا و بردن ما به ترکستان اثری نخواهند داشت: .....»

آقای کردونی!

اگر آن شش رفتاری که شمردید شما را به « ترکستان» می بُرد باید خودرا از خوشبخت ترین افراد جامعه به حساب می آوردید چرا که کشورهایی که با نام « ترکستان» شناخته می شوند عاری از بدبختیهای کرونایی هستند که امروز « ایران » گرفتار آن شده است ، البته اگر این کرونای وطنی و ایرانی بخاطر همسایگی با آنها مردم آن دیار را هم گرفتار نکند!

و البته بر عکس تصورات زهر آگین جنابعالی شعرای فارسی‌گوی هم تعریف و تمجیدهای بسیاری از همان «ترکستان» و ترکان ساکن آن دیار که شما آنها را تحقیر کرده اید در چند قرن گذشته کرده اند!

در دیوان اکثریت مطلق شعرای فارسی گوی، کلمه « تُرک » مترادف با دانایی، روشن ضمیری، خردمندی ، زیبا رویی ، ماه وش ، آفتاب عالمتاب ، ماه تابان ، خورشیدفام ، دانا ، عالم ، عادل ، سلیم ، آزادمرد ، ظلم ستیز ، خوش بیان ، دارای اخلاق حسنه ، روشنگر و در یک کلام کلیه معانی مثبت در مقابل واژه های منفی است.

در این دیوانها واژه « ترک » بیشتر در مقابل کلمه « هندو » قرار می گیرد که «هندو» در معنای واقعی به مردمان تیره پوست گفته می شود و در اشعار این شعرا و در معنای مجازی بردگی ، تاریکی، سیاهی و به صورت کلی معانی منفی دارد .«تُرکتازی» هم در این سروده‌ها در معنای مجازی شجاع ، زیرک ، فاتح، شیردل و نترس است .

نظامی گنجوی شاعر قرن ششم هجری و ۹۰۰ سال پیش در سروده های خود در استفاده از کلمه ترک و ترکتازی ابیات بسیاری دارد که در اینجا به پاره‌ای از آن اشاره می کنیم :

گفت: من تُرک نازنین اندام از پدر تُرکتاز دارم نام

گفتم :از همدمی و هم کیشی نامها را بهم بود خویشی

تُرکتاز است نامت، این عجب است تُرکتازی مرا همین لقب است

خیز تا تُرک وار در تازیم هندوان را در آتش اندازیم

مولانا مولوی رومی هم در دیوان شمس بارها از کلمه « تُرک » در معنای واقعی و مجازی استفاده کرده است .

چه رومی چهرگان دارم چه ترکان نهان دارم

چه عیب است ار هلاوو را نمی‌دانم نمی‌دانم

رها کن حرف هندو را ببین ترکان معنی را

من آن تُرکم که هندو را نمی‌دانم نمی‌دانم

سنایی شاعر قرن پنجم و ششم هجری هم ماه ترکستان ( زیبا روی ترکستان ) را از ماه آسمان زیباتر دانسته چنین می سراید :

از عزیزی گر نخواهی تا به خواری اوفتی

روی نیکو را عزیز و مال و نعمت خوار دار

ماه ترکستان بسی از ماه گردون خوبتر

مه ز ترکستان گزین و ز ماه گردون عار دار

انوری ابیوردی شاعر اوائل قرن ششم هجری هم در شعری خودرا حتی نه سگ خودآن تُرک ، بلکه سگ هندوی (غلام)آن تُرک خطاب کرده میگوید :

تُرکِ من ای من سگِ هندوی تو دورم از رویِ تو دور از روی تو

بر لبِ و چشمت نهادم دین و دل هر دو بر طاقِ خمِ ابروی تو

من به گردت کِی رسم چون باد را آب رویت پی کند در کوی تو

گویی از من بگذران می‌نگزرد این کمان را هم تو و بازوی تو