آیا ترکهای ایران فقط ترک زبانند و ترکهای اصیل چهره زشت دارند؟!

                     حسن راشدی

                26 بهمن ماه 1403

ترکان آذربایجان چه ترک بومی باشند، چه مهاجر، ترکان اصیل و ساکنین اکثریت مطلق جمعیت منطقه آذربایجان تاریخی ( از همدان، ساوه ، قزوین ، زنجان گرفته تا داغستان در شمال جمهوری آذربایجان) هستند نه آذریهای ترک شده! گرچه ممکن است اقلیتهای غیر ترک هم در میانشان بوده که در طول سده‌ها  به علت اقلیت بودن و ازدواج با ترکان اکثریت ، در میان آنها مستحیل شده اند.
اگر آذریهای ادعایی آقای کسروی در آذربایجان اکثریت می بودند و ترکان مهاجر در اقلیت ، باید مهاجرین ترک در داخل بومیان باصطلاح آذری مستحیل می شدند و زبان مردم کنونی آذربایجان هم زبان آذری مورد ادعای آقای کسروی می شد نه زبان ترکی آذربایجان امروز!
 از طرفی ، از مریدان تئوری احمد کسروی و طرفداران زبان " آذری " باید پرسید ، اگر ترکان امروز باصطلاح آذریهایی باشند که زبانشان ترکی شده است ، پس ترکانی که بنا به اذعان کسروی در ترکیب حکومتهای مقتدر غزنوی،سلجوقی،خوارزمشاهی  و دیگر امپراتوران ترک از آسیای میانه به انبوهی به آذربایجان و آناتولی آمده و در آن پیرامونیان ساکن شده و اکثریت مطلق جمعیت این مناطق را تشکیل دادند، کجا رفتند؟ آیا آنها آب شدند رفتند زیر زمین و فقط آذریهای ترک شده اشان باقی ماندند ؟!
نظامی گنجوی شاعر قرن ششم هجری و 900 سال پیش و در زمان حاکمیت سلجوقیان، در سروده های خود در استفاده از کلمه ترک و ترکتازی ابیات بسیاری دارد؛ در حالی که سلجوقیان اولین سلسله ترک بودند که حاکمیت آذربایجان را هم مثل مناطق دیگر ایران و عراق به دست گرفته بودند و اگر قبل از سلجوقیان، ترکان در آذربایجان نبودند، قاعدتا نظامی گنجوی اینهمه ابیاتش را به ترکان اختصاص نمی‌داد و در ابیاتی، خود و اجداد خودرا به ترکان نسبت نمی‌داد و بر آن افتخار نمی‌کرد که در اینجا به پاره‌ای از آن ابیات اشاره می کنیم :
گفت: من تُرک نازنین اندام // از پدر تُرکتاز دارم نام
گفتم :از همدمی و هم کیشی // نامها را بهم بود خویشی
تُرکتاز است نامت، این عجب است // تُرکتازی مرا همین لقب است
خیز تا تُرک وار در تازیم// هندوان را در آتش اندازیم
تُرکی‌ام را در این حبش نخرند// لاجرم دوغبای خوش نخورند .
حمدالله مستوفی مورخ قرن هشتم در تعریف زیبایی ترکان می‌نویسد:
فرخار : " مملکتی است از اقلیم ششم اهل آنجا در حُسن و خوبی صورت درجه کمال دارند ، در حق ایشان گفته اند - بیت:
همه جور من از فرخاریان است// که مارا هم همی باید کشیدن
گنه فرخاریان را نیز هم هست// بگویم گر تو بتوانی شنیدن
خدایا این بلا و فتنه از توست// ولیکن کس نمی یارد چخیدن
لب و دندان آن ترکان چون ماه// بدین خوبی نبایست آفریدن"
کشمیر : " شهر بزرگ است از اقلیم سیّم و بارو خندق عظیم دارد و ولایت بسیار. مردم آنجا چون با ترک آمیخته شدند حُسن صورت دارند و به غلبه حسن و فرط ملاحت مشهورند . و در مورد زیبا رویان شهر خوی مینویسد: " تومان خوی چهار شهر است، خوی و سلماس و ارمیه و اشنویه، مردمش سفید چهره و ختای نژاد و خوب صورتند و بدین سبب خوی را ترکستان ایران خوانند؛."
انوری شاعر فارسی گوی قرن ششم هجری (583 هجری) هم در شعری خودرا حتی نه سگ خودآن ترک (زیبا روی) بلکه سگ هندوی (غلام) آن تُرک خطاب کرده میگوید :
تُرکِ من ای من سگِ هندوی تو // دورم از رویِ تو دور از روی تو
بر لبِ و چشمت نهادم دین و دل// هر دو بر طاقِ خمِ ابروی تو .
سنایی شاعر قرن پنجم و ششم هجری هم ماه ترکستان ( زیبا روی ترکستان ) را از ماه آسمان زیباتر دانسته چنین می سراید :
از عزیزی گر نخواهی تا به خواری اوفتی
روی نیکو را عزیز و مال و نعمت خوار دار
ماه ترکستان بسی از ماه گردون خوبتر
مه ز ترکستان گزین و ز ماه گردون دون عار دار...!
..........................
پس هم ترکان ساکنان اصلی و اکثریت مطلق جمعیت آذربایجان تاریخی هستند، چه بومی این سرزمین باشند چه مهاجر،  و زیبا رویی ترکان هم زبانزد اکثریت مظلق شاعران فارسی گوی بوده، تا جایی که از کلمه « ترک» در معنای مجازی به جای زیباروی ، ماه وش، روشن ضمیر، خورشید تابان و صفات نیک دیگر  استفاده کرده اند و زیبایی ترکان ترکیه و آذربایجان امروز هم از همان نوع وصف شاعران است .
 ترکان آسیای میانه امروزی هم در گذشته بیشتر در شرق آسیا بودند و در کنار رود «اورخون» که امروزه در داخل خاک مغولستان است زندگی میکرده اند که با مهاجرت به آسیای میانه، ساکنین امروزی قزاقستان، قیرقزستان، ازبکستان  و دیگر اقوام ترک آسیای میانه را تشکیل میدهند، ولی با اینهمه، ترکان ازبکستان که در غرب آسیای میانه هستند به ترکان آذربایجان شباهت بیشتری دارند تا ترکان قزاق و قیرقیز؛ همچنانکه تاجیکهای آسیای میانه هم شبیه فارسهای ایران نیستند و فارسهای ایران و هندیها که از یک نژادند هم از نظر رنگ پوست کاملا متفاوتند و هیچ شباهتی به هم ندارند.
رنگ پوست، شکل و قیافه انسانها با تغییرات آب و هوا و موقعیت جغرافیایی تغییر می کند،انسانهایی که در شرق و شمال قاره آسیا و هوای خنک و سرد زندگی می کنند صورت گرد،بینی کوچک و چشمان بادامی و در مقایسه با آنهایی که در شرق آسیا و جنوب آن  و هوای گرم زندگی می کنند رنگ روشنتری دارند و هر چه به طرف غرب بیایی صورتها کشیده تر و هر چه از خط استوا دورتر و به شمال و مناطق سردتر بیایی، رنگ پوست و مو روشنتر می شود.