سازمان ‎یونسکو روز ١۵ دسامبر (٢۴ آذر) را به عنوان «‎روز جهانی خانواده زبان ترکی» اعلام کرد.

تصمیم یونسکو در نامگذاری ١۵ دسامبر به عنوان «روز جهانی خانواده زبان ترکی» گامی مهم و تاریخی در راستای تقویت همکاری‌های بین‌المللی برای حفظ و انتقال زبان ترکی به نسل‌های آینده است.

بیش از ۴۶ سال از انقلاب اسلامی ایران می‌گذرد، اما از اجرای آنچه در قانون اساسی برای تدریس زبان‌های غیر فارسی در مدارس، در کنار زبان رسمی، پیش‌بینی شده، هنوز خبری نیست. این در حالی است که زبان ترکی، با گویشورانی حداقل چهل‌درصدی در ایران، باید همچون زبان فارسی، زبانی ملی، رسمی، دولتی و سراسری باشد.

تمامیت‌خواهان باستان‌گرا، که ایران را ملک مطلق یک قوم و زبان می‌دانند و تحصیل و تدریس را در یک زبان خلاصه کرده‌اند، همواره کوشیده‌اند طرفداران آموزش و تحصیل به دیگر زبان‌ها، به‌ویژه زبان ترکی را، با اتهاماتی چون «پان» و «تجزیه‌طلبی» از میدان بیرون کنند. اما باید بدانند آتش تجزیه را خود آنان روشن می‌کنند و تاریخ، گواه روشنی بر این‌گونه تجربه‌هاست.

ایران زمانی «ایران» است که همه زبان‌ها و فرهنگ‌ها بتوانند در آن رشد و بالندگی یابند؛ و هر زبانی، به نسبت جمعیت گویشوران خود، حق بهره‌مندی از آموزش و تحصیل در مدارس و دانشگاه‌ها، و نیز استفاده از زبان معیار و ادبی خویش – نه گونه‌های مخلوط – را در مطبوعات و رسانه‌های دیداری و شنیداری داشته باشد.

با این همه، در استان‌های آذربایجان (آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل و زنجان)، حتی در برنامه‌هایی مانند اخبار که به ترکی اما بیشتر با ساختار فارسی پخش می‌شوند، زیرنویس‌های تلویزیون به فارسی است؛ یعنی نمی‌خواهند حتی جمله‌ای به‌صورت نوشتاری به زبان ترکی در چشم تماشاگر تلویزیون دیده شود!