+0 بَگَن (Bəyən)
دیلیمیزه چئویرَن : حسن راشدی 10 /شهریور/ 1392
آچیقلاما : بو چئویرمه‌ده «اوّلی و دوّمی » یئریه علی و حمید آدلاری قویولموشدور ، عین حالدا بو چئویرمه حسن راشدی‌نین ایلك چئویرمه‌سی‌دیر
..................................................................
بیر معلم اولاراق :
« اؤزومو آز سانیرام ،
گَره‌كیر سَرْت و بیرآز جدّی اولام !»
بونو بیر گون اؤزومه آنلاتدیم .
صینیف اؤیرنجی‌سینه قوْرخو - اطاعت لازیم .... !
صاباحی ،خط‌كش الیمده كلاس ایچره باشیمی دیك توتدوم
قاشیمی چاتلایاراق ، هم اوزومو ((üzümü تورشوتدوم !
- یازدیغیز مشق‌لریز میز اوزه‌رینده اولسون ، تله سین !!......
علی‌نین مشقینه بیر سؤز یوخودو ،
حمیدینكی بَد خط
باشینا قیشقیردیم ...
حسن‌ین قورخوسو چوخ ،
بدنی تیتریردی ...
«اووچو اؤز ایسته‌یینه چاتمیشدی»
ایندی اؤز تصمیمی گؤستره جَم !!
حسن‌ین دفتری‌ده میز اوزه‌رینده یوخودو !
نیگران ،
قورخو اوره‌كلی
میزی‌نین آلتینی آختارماقدا ایدی...
- دئ گؤروم هاردا ایتیبسن اوغلان ؟؟
"بلی بوردا ،آ مودور ( آغا مودور ) !"
بدنی تیتریردی .......
- داها چوخ تنبل اولوبسان اوغلان !
" آ مودور ،
آند ایچیرم مشقیمی من یازمیشدیم "
"بونو هر كس‌ده بیلیر ،
شاهد اولارلار سؤزومه"...
- بو بهانه منه یئتمَز ،
الینی آچ گؤروم اوغلان .....!
خط‌كشیم گؤیده دولاندی الینه دَگمگ اوچون ،
اودا قیوریلماقدا ایدی !
آغریدان اینله‌مه‌سی قوزاندی .....
اونا باخدیقدا ،
نه گؤردوم ؟
تام قیزارمیشدی اوزو (üzü) !
اودا هیچقیرتی ایله آغلامادا...
داها سونرا ساكیت !
نه‌ده بیر سَس ، نه‌ده ناله
آغلاییردی آمما !
بیردن حمداله اوزون üzün ) ) توتدو منه
آ مودور تاپدیم اوْنو
حَسَنین دفترینی ،
یان دیوار پنجره آلتیندایدی .....!
-مشقه باخدیقدا ،
مرتّب گؤردوم
خطی خوش ،
هر شئیی دوزگون یازمیش ....
فیكره دالدیم ....،
اوتانیردیم یاپدیغیم یانلیشدان !
خط‌كشینده اثری پارچالاییردی ایچیمی
اوزونون قیرمیزیسی ،
دؤندو گؤی اوْلدو سونرا ......
صاباحی ،
گؤردوم حسن‌له آتاسی
بیرده بیر باشقاسی ، بلكه قونشو
اوز (üz) توتوب مدرسه یه گَلمَكده .........
من‌ده اوزگون üzgün))،
نیگران ،
آجی بیر سؤز - عملین منتظری ؛
بلكه‌ده أل قالدیرماق !
فیكره دالمیش و دوشونمكده ایدیم
آتاسی قارشییا گلدی
و سلام وئردی منه ،
سونرا حورمتله دئدی :
حَسَنه اذن وئرین بیر گونلوك...
آغا رحمان نه اولوب ؟؟
سوْرغولادیم.
دئدی:
بو تنبل اوشاق همده دَجَل،
مكتبیندن دؤنه‌رك ،
یئره دوشموش یادا یومروقلاشمیشدیر،
آمما اوْ ،
اؤز - اؤزونه قصّه و دستان دوزموش .
گؤزونون آلتی شیشیب همده گؤیَرمیشدیر اوزو (üzü )
آغریسی چوخدور اونون ،
دوكتوره گؤستریرم اذنیزله .....
اوشاغین اوز- گؤزونه دوشدو گؤزوم ...
كَدَر ایچره ، اؤزومو شرمنده ،
همده سوچلو گؤردوم !
دئمه‌میشدی آتایا اوْ، نه اولوب مكتب‌ده .
اوْ كیچیك – خیردا اوشاق،
منه درس وئردی اوْ گون ....
من كیچیك كیمسه ایكَن
اوْ بؤیوك اینسان ایدی؛
اوْ بؤیوك اؤیرَتمن،
من اونون شاگیردی ....
.....................................................................................
محصل به معلم درس داد
شعر: وحید امینایی
سخت آشفته و غمگین بودم…
به خودم می گفتم:
بچه ها تنبل و بد اخلاقند
دست كم میگیرند
درس ومشق خود را…
باید امروز یكی را بزنم، اخم كنم
و نخندم اصلا
تا بترسند از من
و حسابی ببرند…
خط كشی آوردم،
درهوا چرخاندم…
چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نكنید !
اولی كامل بود،
دومی بدخط بود
بر سرش داد زدم…
سومی می لرزید…
خوب، گیر آوردم !!!
صید در دام افتاد
و به چنگ آمد زود…
دفتر مشق حسن گم شده بود
این طرف،
آنطرف، نیمكتش را می گشت
تو كجایی بچه؟؟؟
بله آقا، اینجا
همچنان می لرزید…
” پاك تنبل شده ای بچه بد ”
” به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند”
” ما نوشتیم آقا ”
بازكن دستت را…
خط كشم بالا رفت، خواستم بركف دستش بزنم
او تقلا می كرد
چون نگاهش كردم
ناله سختی كرد…
گوشه ی صورت او قرمز شد
هق هقی كردو سپس ساكت شد…
همچنان می گریید…
مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله
ناگهان حمدالله، دركنارم خم شد
زیر یك میز،كنار دیوار،
دفتری پیدا كرد ……
گفت : آقا ایناهاش،
دفتر مشق حسن
چون نگاهش كردم، عالی و خوش خط بود
غرق در شرم و خجالت گشتم
جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود
سرخی گونه او، به كبودی گروید …..
صبح فردا دیدم
كه حسن با پدرش، و یكی مرد دگر
سوی من می آیند…
خجل و دل نگران،
منتظر ماندم من
تا كه حرفی بزنند
یا كه دعوا شاید
سخت در اندیشه ی آنان بودم
پدرش بعدِ سلام،
گفت : لطفی بكنید،
و حسن را بسپارید به ما ”
گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟
گفت : این خنگ خدا
وقتی از مدرسه برمی گشته
به زمین افتاده
بچه ی سر به هوا،
یا كه دعوا كرده
قصه ای ساخته است
زیر ابرو وكنارچشمش،
متورم شده است
درد سختی دارد،
می بریمش دكتر
با اجازه آقا …….
چشمم افتاد به چشم كودك…
غرق اندوه و تاثرگشتم
منِ شرمنده معلم بودم
لیك آن كودك خرد وكوچك
این چنین درس بزرگی می داد
بی كتاب ودفتر ….
من چه كوچك بودم
او چه اندازه بزرگ
به پدر نیز نگفت
آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم .......