در مبارزه مدنی و ملّی نه افراط و نه تفریط

                                      حسن راشدی : اول آذرماه 1394

برنامه اجرا  شده "فیتیله" در روز جمعه 15 آبان 1394 برعکس عده ای که می گفتند اشتباه ناخواسته بود ؛ به نظر من " اشتباه کاملا خواسته " بود!

 چرا که در برنامه فیتیله یاد شده یک کلمه و یا واژه ای به صورت اشتباهی از دهن بازیگران خارج نشده بود که گفته شود از دهن بازیگر کلمه ای غیر متعارف خارج شده و چون برنامه هم زنده اجرا می شد قابل کنترل نبوده است .

سناریو " فیتیله " قبلا نوشته شده و بررسی شده بود و طبعا هدف از بازی و تاثیر گذاری آن از نظر روانی بر روی کودکان  هم بررسی شده و برای اجرای آن ساعتها تمرین شده و در نهایت به اجرا رفته بود!

عکس العمل و اعتراض به برنامه چه از طرف نمایندگان  مجلس و چه از طرف مردم هم کاملا  بجا و به موقع بود تا نویسندگان ، اجرا کنندگان ، دست اندرکاران رادیو - تلویزیون و حتی مسئولین رده بالای کشوری بدانند توهین به میلیونها انسان آنهم در عریانترین آن به هیچ وجه توجیه پذیر نیست و می تواند عواقب بسیار سنگینی داشته باشد . گرچه عذرخواهی اولیه عوامل بازی صادقانه و قانع کننده نبود و "خودشان را به گلی تشبیه کرده بودند که باصطلاح خار داشته" است در حالی که عمل قبیح آنها نه تنها گل بودن ، حتی ارزش خار بودن را هم نداشت، اما عذرخواهی بی پیرایه مسئولین رادیو - تلویزیون بود که فضا را از التهاب در آورد.

در این میان عده ای از شعرا ، نویسندگان و روزنامه نگاران آذربایجان که تعدادی از آنها کاملا شناخته شده و از فعالین مدنی و با سابقه هم هستند و دغدغه و دل‌نگرانیهای آنها هم مثل بقیه مردم فرهنگدوست و هویت طلب می باشد با حسن نیت و با پیش فرض جلوگیری از هزینه بیشتر و با تصور اینکه اعتراضات بموقع مردم نتیجه لازم را داده است ،  اطلاعیه ای را با تیتر " باغیشلایاریق آنجاق اونوتماریق " (می بخشیم اما فراموش نمی کنیم ) را  امضا کرده در شبکه های اجتماعی منتشر کردند .

 به دنبال منتشر شدن این اطلاعیه که همزمان و در فضای ملتهب و عکس العمل ناشی از توهین به شخصیت ترکان اتفاق افتاد ، عده ای ، نویسندگان این اطلاعیه را منتسب به ارگانها و سازمانهایی کردند که در میان فعالین مدنی آذربایجان جایگاه منفی دارند.

طبیعی است در فضای اعتراضی  آن روزها انتشار چنین اطلاعیه ای می توانست عکس العملهایی هم داشته باشد و منتشر کنندگان آن هم یقینا پیش بینی چنین عکس العملهایی را هم داشتند . اما منتسب کردن آنها به ارگانهایی که همیشه از آنها تصویر منفی در ذهن فعالین مدنی بوده است منصفانه نیست ؛ چرا که تعدادی از امضا کنندگان این اطلاعیه سالهای سال برای احقاق حقوق ملّتی تلاش کرده ، کتاب و مقاله نوشته و با هزاران محدودیت نشریه منتشر کرده ، در شرایط سخت سخنرانی کرده و از حقوق پایمال شده ترکان ایران که با داشتن اکثریت نسبی جمعیت در ایران از حداقل حقوق زبانی و فرهنگی هم برخوردار نبوده اند دفاع کرده و حتی بخاطر همین فعالیتها بازخواست و بازداشت هم شده اند .

 برخورد این چنینی نه تنها زحمات سالهای گذشته منتشر کنندگان این بیانیه را زیر سئوال می برد بلکه می تواند در صف متحد ملّت آذربایجان و دیگر ترکهای ایران که برای رسیدن به حقوق مدنی خود راه مبارزه مدنی و دموکراتیک را انتخاب کرده اند هم خلل ایجاد کند .

البته در هر مبارزه مدنی سلیقه ها می تواند متفاوت باشد اما نباید تفاوت سلایق منجر به بی اعتمادی گروهی به گروه دیگر باشد و بدبینی نسبت به همدیگر را سبب شود که چنین واکنشی جز ایجاد شکاف در صفوف متحد مبارزه مدنی نتیجه دیگری نخواهد داشت.

به امید رسیدن به حقوق انسانی همه ملل و اقوامی که از این حقوق محرومند .