در کشور افغانستان، همسایه ایران و همزبان فارسها که خیلی از پانفارسها از همزبان بودن با این کشور جهان سومی و عقب مانده احساس خجالت و شرم می کنند که دلیل بر نژادپرستی ، خود بزرگ بینی و برتری پنداری آنهاست ،  دو زبان پشتو و دری ( فارسی) زبان رسمی و سرتاسری است و کلیه اسناد و مدارک در این کشور به این دو زبان نوشته می شود و از مدارس ابتدایی و دبیرستان گرفته تا پایان دانشگاه این دو زبان موازی و در کنار هم تدریس می شود، علاوه بر این دو زبان رسمی، زبان ترکی ازبکی هم در منطقه ازبک نشین، رسمی است و در مدارس و دانشگاه تدریس می شود، اما در ایرانی که ادعای دموکراتیک بودن و خودرا از بسیاری از کشورها پیشرفته تر دیدن شعار بسیاری از روشنفکران آن است رسمی شدن زبان ترکی و تدریس آن در مدارس را تهدیدی برای زبان فارسی و ضعیف شدن آن می دانند!
اگر زبان فارسی اینقدر ضعیف است و حیات خودرا در نابودی و ممات زبانهای دیگر بخصوص زبان ترکی می بیند که گویشوران آن اکثریت نسبی جمعیت کشور را تشکیل میدهند، بهتر است آن زبان از تحمیل خود مبنی بر رسمی بودن زبان کشور کنار بکشد و زبان دیگری چون ترکی جای آنرا بگیرد که اجازه فعالیت به همه زبانهای دیگر، از جمله فارسی و تدریس آنها در مدارس و دانشگاهها داده شود تا تمام تبعیضهایی که تا به حال ملل و اقوام غیر فارس ایران از بابت عدم تحصیل زبانهای مادری خویش تحمل کرده اند از میان برداشته شود. حتی در اسرائیل و چین که ظلم آشکار از طرف آنها بر مسلمانان فلسطینی و ترک اویغور به صورت وحشتناک روا داشته می شود زبان عربی فلسطینیها زبان دوم رسمی اسرائیل و زبان ترکی اویغوری زبان رسمی در ایالت سینگ یانگ ( ترکستان شرقی) کشور چین است. زبان کردی هم در عراق بعد از عربی، زبان دوم و رسمی است...!